„Recytować to znaczy mówić teksty innych, od siebie, dla innych.”
Od dwudziestu lat wraz z grupą nauczycieli z klas 0 – 3 przygotowujemy uczniów do konkursów recytatorskich. Znamy i stosujemy podczas zajęć ćwiczenia dykcyjne, ekspresji, artykulacyjne, oddechowe, które pomogą młodemu recytatorowi w osiągnięciu sukcesu.
Dzięki współpracy z aktorem radomskiego teatru, corocznemu przygotowaniu uczniów do konkursów recytatorskich oraz studiowaniu literatury poświęconej temu zagadnieniu , uważam, że jest wiele czynników wpływających na osiągnięcie sukcesu. Każdy może recytować, ale nie każdy może zostać zauważony przez jurorów. Chciałabym podzielić się swoimi przemyśleniami związanymi z właściwą pracą z recytatorami.
O czym recytatorka/recytator powinien wiedzieć:
1. Szukajcie tekstów do recytowania zarówno wśród nieznanych tekstów, jak i współczesnych. Ważne, by recytator polubił, zrozumiał, „poczuł” wybrany tekst.
2. Bawcie się wierszem rymowanym – najlepiej wyobrazić sobie sytuację i postacie, o których mówimy.
3. Dziewczynka wybiera wiersz, w którym postacią mówiącą jest ktoś rodzaju żeńskiego.
4. Chłopiec powinien mówić wiersz, w którym mówi bohater- rodzaju męskiego.
5. Tekst ma być bliski doświadczeniom osoby recytującej, ma być odpowiedni dla jego wieku.
6. Recytatorka lub recytator powinien ,, wiedzieć, o czym mówi” – rozumieć mówione przez siebie słowa. Pełne zrozumienie treści zawartych w tekście korzystnie wpływa na interpretację.
7. Nie wybierajcie tekstów, które wygrały w poprzednich edycjach. Bądźcie twórczy w poszukiwaniu utworów dla siebie.
8. Nie recytujmy tekstu z ,, oczami wbitymi w podłogę” – recytator musi nawiązać kontakt wzrokowy ze słuchaczami.
9. Nie gestykulujmy nadmiernie, to nasze słowa, ekspresja i interpretacja tekstu powinna przyciągnąć uwagę słuchaczy.
10. Pamiętajcie, że ilość nie równa się jakości. Tekst nie musi być długi, ważne, by fragment recytowanego utworu stanowił jakąś myślową całość, tak by słuchacz go zapamiętał.
11. Ważna jest postawa recytatora, jego prezencja, głos, który nie może być cichy i monotonny.
12. Jeśli się pomylisz, nie daj tego po sobie poznać. Pamiętaj, że przecież mówisz „od siebie”, zapanuj więc nad tą nerwową ciszą - udaj, że planowo „szukasz słowa”, przecież ani widz, ani juror nie musi znać tekstu, który mówisz.
Opiekun: Ewa Siwiec